Living back to Future. Een project gebaseerd op de veranderende politieke en sociale tijden, welke onze [Nederlandse] bevolking vragen om te investeren in de combinatie van een beroepsloopbaan en mantelzorg. Jij wil straks toch ook op een fijne manier oud worden?
Het doel van het overheidsbeleid voor de langdurige ouderenzorg is namelijk meer zelfredzaamheid en meer inzet van mantelzorgers. Als architect ben ik van mening dat door het vertalen van principes van gedeeld wonen naar een nieuwe gemeenschappelijke manier van leven, architectuur de huidige mentaliteit van de Nederlandse bevolking kan beïnvloeden en als strategie kan dienen waarin wonen, werken en mantelzorg steeds meer met elkaar verweven raken.
Mijn doel is het zichtbaar maken van de noodzaak van het samenvoegen van generaties. Het samenvoegen van generaties en levenspatronen kan het namelijk mogelijk maken om tijd en ruimte zo goed mogelijk te benutten, waardoor deze combinatie daadwerkelijk mogelijk kan worden gemaakt.
Mijn voorstel District 111 [woonhoogbouw in stedelijke context] is ontworpen als antwoord op meerdere maatschappelijke vraagstukken. Onze huidige manier van leven zorgt er namelijk voor dat het aanbod op de woningmarkt steeds kleiner wordt; er is in steden minder ruimte om nieuwe woningen te realiseren. Voor mij heeft de algemene visie van de stad Eindhoven geresulteerd in multigenerationeel gezinsleven als een gemeenschappelijke manier van leven. De stad is een van de vijf meest groeiende steden van Nederland, een stad waarin internationaliteit belangrijk is. Deze internationale culturen laten een andere manier van leven zien, een manier van leven waarin delen en zorgen voor elkaar centraal komen te staan, zoals in de Molukse cultuur. Toezichthouders van deze stad zetten zich in voor een nieuwe identiteit van de stad als weerspiegeling van deze internationalisering. In mijn ontwerp is dit te herkennen als een andere manier van leven.
Ieder gezinsappartement in District 111 is ontworpen voor drie generaties [drie huishoudens] en heeft drie verdiepingen, dus in principe heeft elke generatie de beschikking over een eigen vloerlevel. Deze levels zijn verbonden door een kern waarin enkele primaire woonfuncties zijn ondergebracht. De overige ruimte van de appartementen is flexibel in te delen, afgestemd op de veranderende behoefte van gebruikers. Om de interactie tussen meerdere gezinnen te bevorderen is er bewust voor gekozen om de centrale hal van twee appartementen te laten functioneren als circulatieruimte tussen de verdiepingen van de gezinsappartementen, als ontmoetingsruimte en als [speel]ruimte voor jongere generaties. Het zorgt voor een geleidelijke overgang van privé naar gedeelde ruimte naar openbaar.
Kortom, mijn voorstel District 111 vormt dus een reactie op de veranderende politieke en sociale tijden, welke onze [Nederlandse] bevolking vragen om te investeren in de combinatie van een beroepsloopbaan en mantelzorg. Door het samenvoegen van generaties en dus het samenleven van meerdere generaties kan deze verandering binnen de Nederlandse context mogelijk worden gemaakt.
Ik zou liever [zonder eenzaamheid] oud worden in mijn eigen leefomgeving & omringd door familie, dan oud worden op een vaak onbekende plek met onbekende mensen. En jij dan? ..
Marciano Sangoer,
Architect District III
